Δεν είναι εξίσου σημαντικό το “πως” λες κάτι σ’ ένα παιδί όσο και το “τι” λες; Φυσικά και είναι. Η συμπεριφορά και η γλώσσα του σώματος πίσω από τα λόγια είναι εξίσου σημαντική όσο και τα ίδια τα λόγια. Αντί λοιπόν να πούμε “Είσαι εκνευριστικός και ανίκανος, μια ζωή μου δημιουργείς προβλήματα, απόδειξη το τελευταίο περιστατικό”.
Δεν θα ήταν καλύτερα να συγκρατήσουμε τον εαυτό μας και να πούμε “Κατά βάση είσαι ένα αξιολάτρευτο άτομο και ικανό, αυτή τη στιγμή όμως πρέπει να δώσεις προσοχή σε αυτό που έκανες. Θέλω να το σκεφτείς με υπευθυνότητα όπως κάνεις πάντα και να συμπεριφερθείς όπως πρέπει”.
Το αποδοκιμαστικό βλέμμα του γονιού μπορεί να πληγώσει βαθιά, αν τώρα το συνοδεύουμε με λέξεις αποδοκιμασίας όπως “είσαι βλάκας”, “δεν θα μάθεις ποτέ” κ.τ.λ.π, τότε το πληγώνουμε διπλά. Με κάποιον τρόπο οι λέξεις έχουν μακροχρόνια και δηλητηριώδη επιρροή. Σκεφτείτε τον εαυτό σας, σίγουρα υπάρχει ένα περιστατικό που να σας πλήγωσε και το οποίο να θυμάστε ακόμη. Το χειρότερο απ’ όλα είναι όταν τα παιδιά πολλές φορές ανασύρουν αυτές τις λέξεις και τις χρησιμοποιούν ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό.
Γιατί θεωρούμε τα παιδιά μας ανθρώπους χωρίς αισθήματα; Γιατί θαρρούμε πως όπως μπορεί να κάνει μία πληγή στο γόνατο έτσι και όταν το πληγώνουμε συναισθηματικά θα μεγαλώσει και θα το ξεχάσει; δυστυχώς δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας, όπως θέλουμε να συμπεριφέρονται και σε εμάς.
Για ποιο λόγο να μην τους λέμε παρακαλώ; μπορούμε να ζητάμε μικροπράγματα, όπως φέρε μου ένα ποτήρι νερό παρακαλώ, παρακαλώ μου ανοίγεις την πόρτα; η στοιχειώδης ευγένεια θα μπει καλά στο μυαλό του παιδιού και θα το χρησιμοποιεί και το ίδιο όταν θα ζητά κάτι από εσάς ή τους φίλους του. Άλλωστε εμείς είμαστε το πρότυπό του και το δικό μας παράδειγμα θα ακολουθήσει.
Τώρα πόσο καλύτερα θα ήταν να έχουμε αυτοέλεγχο και αντί να τσιρίζουμε όταν το βλέπουμε να χοροπηδάει στον καναπέ, να εκφραζόμαστε διαφορετικά.
Παράδειγμα:
ΜΗΤΕΡΑ: Σε παρακαλώ μη χοροπηδάς στον καναπέ
ΠΑΙΔΙ: (Συνεχίζει να χοροπηδάει)
ΜΗΤΕΡΑ: (πιο δυνατά) Σε παρακαλώ , μην το κάνεις αυτό!!
ΠΑΙΔΙ:(Χοροπηδάει)
ΜΗΤΕΡΑ: (Χαστουκίζει το παιδί) Σε παρακάλεσα έτσι δεν είναι;
Ουπς τι συνέβη εδώ; Γιατί η μαμά από την ευγένεια πέρασε στη βία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα; είναι γεγονός πως έστω και αν εσείς έχετε διευρύνει τα όριά σας και τα παιδιά συνεχίζουν να σας αγνοούν, τότε ο θυμός έρχεται πολύ γρήγορα. Σκέφτεστε μας πως με αγνοεί όταν εγώ είμαι τόσο ευγενική; Τώρα θα του δείξω. ΦΑΠ!!
Όταν βλέπετε πως δεν έχετε την υπομονή καλύτερα να μιλήσετε κατηγορηματικά παρά να παρακαλέσετε. “Δεν πηδάμε στους καναπέδες” κατά πάσα πιθανότητα θα σταματούσε, αν πάλι όχι καλύτερα να το πιάσετε από το χέρι να το κατεβάσετε από τον καναπέ και να επαναλάβετε τη φράση δεν πηδάμε στους καναπέδες.
Όπως και να έχει πάντα μα πάντα το παιδί με τον τρόπο του μας δείχνει κάτι. Εμείς πρέπει να δίνουμε τη δέουσα σημασία στα μηνύματα που μας στέλνει. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να είμαστε το παράδειγμα. Όλα μα όλα τα παιδιά είναι μικρογραφίες μας, φωνάζουμε ασταμάτητα;, θα φωνάζει ασταμάτητα, κοιτάμε όλη μέρα τηλεόραση; Θα κοιτάει όλη μέρα τηλεόραση. Θα διαβάζουμε συχνά βιβλία; Θα διαβάζει πολύ πιο εύκολα.
Οι λέξεις είναι φαρμάκια προσέχουμε τι λέμε, αλλά και πως το λέμε.
Προσοχή στα αισθήματα τους, αλλά μεγαλύτερη προσοχή στο τι μας λένε ή ακόμη και στο τι δεν μας λένε. Ένα παιδί με τον τρόπο του θα μας δείξει τι του συμβαίνει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου